|
Knjiga ”Hercegovačka prezimena” je obimno naučnoistraživačko djelo (od oko 770 stranica); nastalo je dugogodišnjim traganjem i istraživanjem relevantne istorijske i porodične građe, sakupljene na lokalitetima cijele Hercegovine. Centralno mjesto u studiji zauzimaju porodična prezimena starih srpskih, bošnjačkih, hrvatskih i jevrejskih skupina širom Hercegovine i bivših jugoslovenskih prostora. Milićević je, prema onome što studija uistinu predstavlja, dao cjelovitu etničku sliku porodične i kulturne istorije svoga kraja, oslonivši se do kraja objektivno na ranija započeta istraživanja prethodnika: Vuka Stef. Karadžića, Jevte Dedijera, Jovana Cvijića, Alojza Benca, Marka Vege, Hamdije Kruševljakovića, Hamdije Kapidžića i mnogih drugih istraživača Hercegovine. Milićević je tokom svojih opservacija i traganja konsultovao brojne izvore, pa je čak naveo 289 bio-bibliografskih jedinica stručne i naučne literature i periodike.
U svemu, etnološka i rodoslovna studija odražava istorijsku antropološku, etnološku, lingvističku i rodoslovnu gradu i njen je značaj u tome što autor temeljito i seriozno obraduje tematiku hercegovačkih prezimena, u vremenskom razdoblju od 14. vijeka, pa sve do današnjih dana, što predstavlja značajan poduhvat.
Recenziju i širi predgovor ovom izdanju napisao je dr. Milivoj Rodić, iz Beograda. Afirmativno i stručno ukazao je na veliku vrijednost studija. Kompoziciona struktura etnološke studije podijeljena je na dvije veće cjeline, pod nazivom – Opšti i Posebni dio. Unutar prve tematsko-sadržajne cjeline autor je dao nekoliko sublimiranih i uvodnih segmenata, pa su tako brižljivo obrađeni sadržaji:
- Kratak pregled davne prošlosti;
- Ime Hercegovine – istorija, legende, poezija;
- Geografski prostor – nekad i sad;
- Porijeklo porodica i nastanak prezimena;
- Osobine Hercegovaca i srodnički odnosi;
- Zašto su Hercegovci mijenjali prezimena;
- Arhivska grada o prezimenima;
- Prezimena i epitafi na stećcima;
- Prezimena na starim grobljima;
- Heraldika – čuvar prezimena od zaborava;
- Prezimena u epskoj narodnoj poeziji;
- Gusle u životu starih Hercegovaca…
”Svijet naseli, sebe raseli”
Polazeći od ove poznate sentence o hercegovačkim seobama, iz ”krševa golih” u druge krajeve i svijet, Hercegovci su odlazili ”trbuhom za kruhom” u svijet nade. Posebno su tužne priče o onima koji su selili u prekookeanske zemlje, prije svega, u Sjedinjene Američke Države i Kanadu o čemu postoji brojna građa.* Hercegovci su se teško odvajali od svoje ”kamene kolijevke”, a puno tuge i bola simbolički su pjevali nostalgične i emotivne stihove:
”Zbogom zemljo, zbogom zavičaju,
u tebi mi tri dobra ostaju…”
a što je pjesnički izraženo odnosi se na: (1) oca i majku; (2) braću i sestre; (3) ženu i nejaku dječicu.
Svoja istraživanja Milićević je tematizovao na prezimena starih hercegovačkih porodica. Uz to, obradio je sistematično i temeljito slojevitu građu iz davne prošlosti zavičaja. Za takav pristup sabranoj građi o prezimenima porodica poslužili su mu prethodna i relevantna istraživanja i izvori (naučna i stručna periodika prethodnika i savremenika, arhivska i istorijska građa, epsko narodno stvaralaštvo, ostaci materijalne kulture iz srednjovjekovnog spomeničkog blaga: grbovi, povelje, risovulje, zapisi na stećcima i nadgrobnim spomenicima hercegovačkih nekropola i kazivanja umnih ljudi i savremenika).
Značajno mjesto dato je porodičnim prezimenima oko Trebinja, Stoca, Gacka, Nevesinja, Bileće i dr. Zabilježene su mnoge znamenitosti. Upečatljiva su predanja, legende, stećci… iz kulturne prošlosti Hercegovine, a posebno su naznačeni zapisi o životu ljudi, o guslama čiji se zvuci čuju iz zavičaja i svjedoče o teškom i turobnom životu porodica.
Milićević kroz istoriju hercegovačkih prezimena ističe vrijednost predanja, legendi i poezije. Nije zaboravio ni književne stvaraoce, posebno pjesnike: Šantića, Dučića, Antuna Branka Šimića, Maka Dizdara (poemu ”Kameni spavač”), Aliju Kebu (njegovu poemu ”Hercegovina”) i mnoge druge kulturne pregaoce.
Moto Milićevićevog stvaralačkog opusa bila je i ostala porodica kao osnovna ćelija društva, kao simbol trajanja i opstanka; za njega ”ime je znak – znak postojanja i prepoznavanja”.
U njegovoj studiji naći će se porodična i srodnička građa o velikim seobama tadašnjih hercegovačkih porodica na sadašnje prostore sjeveroistočne Bosne – na Majevicu i u Semberiju, gdje su poznati hercegovački begovi (Ljubović, Sijerčić, Čengić i dr.) naseljavali svoje kmetove krajem 18. i početkom 19. vijeka, pa otuda i danas na to podsjećaju neki toponimi (selo Čengić, Čađavica i sl.).
|