|
Fazlija Alikalfic' je rodjen u Mostaru 1910. godine. Tu je zavrshio osnovnu i srednju shkolu, a Shumarski fakultet u Pragu. Prije Drugog svjetskog rata radio je u Shumskoj upravi u Mostaru. Bio je uchesnik NOB, nosilac je ”Partizanske spomenice 1941”. Uchesnik je bitaka na Neretvi i Sutjesci, vijec'nik Prvog zasjedanja ZAVNOBiH-a. Poslije rata obavljao je brojne drushtvene duzhnosti. Dobitnik je nagrade ZAVNOBiH-a, Ordena Republike sa zlatnim vijencem, Ordena sa crvenom zastavom, Shestoaprilske nagrade Sarajeva. Jedan je od osnivacha Poljoprivredno-shumarskog fakulteta u Sarajevu. Bio je dekan Shumarskog fakulteta chetiri godine i rektor Sarajevskog univerziteta dva mandata – od 1965. do 1969. godine. Jedan je od malobrojnih nosilaca titule ”Honoris kauza” (: Honoris causa).
Osnivanje Univerziteta
Po oslobodjenju Sarajeva, Fazlija Alikalfic' je radio na pripremama za Trec'e zasjedanje ZAVNOBiH-a koje je transformirano u Narodnu skupshtinu BiH i izabran za sekretara Narodne skupshtine. Najvishe je radio na poslovima obrazovanja. ”To je bio zadatak broj jedan”. Medju prvim odlukama Prezidijuma NS bilo je donoshenje Zakona o Visokoj pedagoshkoj shkoli u Sarajevu 1946. godine. Te godine osnovani su Pravni, Medicinski i Poljoprivredno-shumarski fakulteti i time su se stekli zakonski uvjeti da se osnuje univerzitet. Sarajevski Univerzitet otvoren je u decembru 1949. godine.
Imao sam zadovoljstvo da s Fazlijom Alikalfic'em obavim intervju povodom dodjele ovogodishnje Shestoaprilske nagrade. Za sve vrijeme razgovora ni jedan jedini put se nije posluzhio nekim dokumentom, nekim izvorom. Sipao je podatke kao da se sve to jucher dogadjalo. I o Mostaru, i o NOB-u, i o Univerzitetu. Bio je, kako kazhe dr. Smilja Muchibabic', ”zhiva istorija”.
Za portret ovog chovjeka, koji je cijeli svoj zhivot, u svakom pogledu, proveo uspravan kao jablan iz njegovih predavanja, izdvojit c'u, ovim povodom, nekoliko pojedinosti iz razgovora s njim:
”Prvo da kazhem da sam vrlo iskren i otvoren. Tako sam odgojen. Nikad se nisam sluzhio rukavicama. Shto mislim, to i kazhem, ali tako da ne vrijedjam ljude.”
”Zhivio sam u Mostaru, u Tikvinu sokaku. Sokak je u nacionalnom i vjerskom smislu bio potpuno izmijeshan. U mom najblizhem komshiluku stanovao je Marko Sheshelj. Bio je jedan od osnivacha HKD ’Napredak’. Nosio je c'urak i fes i pushio chibuk. Poshtovali smo ga koliko i susjeda Ibragu C'ishic'a, koji je bio imam dzhamije na Shemovcu. Tu je bila i katolichka crkva u koju sam redovno ishao kad bi bila neka vjerska svechanost. Iznad ulaza u nju stajala je plocha na kojoj je pisalo: ’Svetom Petru i Pavlu. Ova crkva sagradjena stoji. Car stambolski mlogo dobrotvorni dade misto ugodno za gradnju i josh grosha stotinama kesa’”,
sjec'a se Fazlija, i s uzdahom dodaje:
”A pogledajte danashnji Mostar!”
S neba u ponor
”To kako smo mi danas organizovani, nije ni drzhava, ni poludrzhava. Shta je falilo BiH do 1990. godine? Nishta. Sad joj fali svashta. Mi nismo pali samo s konja na magarca, vec' s neba u ponor. BiH je bila na nivou evropskih drzhava. Sad samo shto nas ne uche pisati.”
”Visoko obrazovanje treba objedinjavati. Nije dobro da se s drzhavnog nivoa spushta na nizhi nivo. Chast kantonima, ali visokoshkolske ustanove nisu mejtefi.”
”Mi smo se prestrojili na nekakve entitete, kantone, ne znam ni ja shta. Ali, ko god vishe cijeni to shto je neko Hrvat, Srbin, Boshnjak, Jevrej, Englez, Kinez nego chovjek, ja ga ne vidim. Tu je moja granica. Chovjek, pa onda sve drugo.”
Ovi citati mogu se shvatiti i kao svojevrsne (o)poruke chovjeka koji je imao shta da kazhe i poruchi generacijama koje ostaju.
|